veni, vidi, fietsie

Om een fietsreis te maken heb je niet heel veel nodig. Ja een fiets. Over wat voor fiets lopen de meningen uiteen. De meeste mensen zijn wel voor stevige fietsen. Wat een stevige fiets is, is nogal aan mode onderhevig.

Eigenlijk kan je op elke willekeurige, goed onderhouden fiets een tocht van een paar duizend kilometer rijden. Waar een wil is, is een weg. En goed beschouwd kan er niet zo heel veel aan kapot. Hiernaast staat een meneer die uit Dordrecht via Compostella naar Turkije is gefietst. Op een damesfiets, zo te zien. Hij wil met rust gelaten worden zegt hij in het artikel in het Algemeen Dagblad. "Ik ben dit niet voor niks gaan doen", staat er bij. Dat hoef je geen twee keer tegen een journalist van het AD te zeggen.

Er zijn meer helden die weinig geld uitgeven aan hun fiets. Henk van Dillen, uit dezelfde regio, is een tijdje terug naar Singapore gereden om wat aandacht bijelkaar te fietsen voor het WWF. Opvallend is dat hij liever op een tweedehands Centurion van Marktplaats vertrok, dan met een gesponsorde Santos. Dat is denk ik wel ongeveer de grootste PR-nachtmerrie die je als fietsbedrijf kan overkomen. Hij vertrok midden in de winter, wat het extra stoer maakt.

Ik ben in de zomer van 2013 een aantal mensen tegengekomen die op nog goedkoperder fietsen dan de mijne onderweg was. Net onder Skagen, in Denemarken, ontmoette ik een Engels stel. Hun fietsen hadden ze op een eerdere bikepackingtrip zelf in Guatemala gemaakt en na hun tocht daar hadden ze er geen afscheid van kunnen nemen en ze meegenomen in het vliegtuig naar Engeland.
De kosten van het vervoer waren hoger dan kosten voor het bouwen van de fietsen. Ze kwamen nu net uit Noorwegen waar ze langs de kust hadden gefietst. Het waren MTB frames met ongeveer dezelfde shimano "rommel" er op waar ik altijd mee rondrij. Ze vertelden dat ze ze in een een soort collectieve werkplaats van tweedehandsonderdelen en met wat lokale slimheid voor in totaal $50 per fiets inelkaar hadden geflanst.

Op een kampeertochtje in Brabant ontmoette ik een man uit Rotterdam die z'n trekkingtochten op een oude Giant MTB maakte. Hij was er het jaar ervoor mee naar de Filipijnen geweest. In 2013 ontmoette ik in Wallonië een Italiaan met een stukgelopen relatie, die van z'n laatste geld een stadsfiets had gekocht in London en daarmee onderweg was naar Elba, zijn geboorte-eiland.

En met goedkope fietsen kun je het nog ver schoppen in het peloton ook. De Peugeot hier rechts waarop Laurens ten Dam op 13-jarige leeftijd de Col du Colombiere opreed, zou nu 60 euro kosten, zo schrijft hij op zijn site. Z'n kleinste verzet was 42/21 en hij stopte onderweg maar 1 keer. Dat doen maar weinig mensen hem na.
Ik niet in ieder geval. Ook niet toen ik 13 was. :-)

In 2017 is een gozer uit Maassluis met z'n maat op een houten fiets naar Mekka gereden in het kader van de verdere vergroening van de umma. Of zo. Het verhaal kun je hier in Trouw lezen.

De bottomline is, dat je niet heel veel geld hoeft neer te tellen voor een fiets waar je ver op kunt fietsen. Er worden in Nederland en Duitsland erg mooie en goede trekkingfietsen gemaakt, en ik denk ook dat je beter een dure fiets dan een dure auto kan kopen.
Maar wie je het gevoel geeft dat het noodzakelijk is, liegt.

Ik vertel hier wat over mijn ooit naar 330 euro afgeprijsde eindtwintigsteeuwse Trek mountainbike en wat er aan verspijkerd is. Ik heb inmiddels door de omstandigheden gedwongen ook een trendgevoelige grevvelbike gebouwd van een Gazelle Golfo frame.