25-02-2023 09:31 :: first things

first

De laatste keer dat ik mijn bovenbuurvrouw zag, lag ze op een brancard. Ze was naar beneden gebracht door een team dat eruit zag alsof ze met een asbestsanering bezig waren. De rit in de ambulance was haar 1nalaatste. Toen de crisis die daarvoor verantwoordelijk was onder controle leek, begon de oorlog in Oekraïne. In de eerste paar weken werd het piefpafpoefbos, waar we in 2016 onderweg naar Lviv de veehouder met het luie oog ontmoetten en ik een gesprek in gebarentaal voerde met een soldaat die nu wellicht ook al een laatste rit achter de rug heeft, door het Russische leger bestookt met langeafstandwapens.
In het verleden was een belangrijke eigenschap van crises dat ze zich ver weg afspeelden.

Die tijden zijn voorbij.

De baas van Rusland heeft zichzelf, en daarmee ook de rest van Europa, in een bijzonder lastig pakket gewurmd en ik ben er absoluut niet gerust op.

Intussen is er noestige arbeid verricht en is er zuinig geleefd. De Trektor is na een half jaar, waarin ik lopend naar mijn werk kon, alweer een heel jaar mijn forensvehikel. Aan z'n hele aandrijving was niets vervangen sinds de kasteelrenovatie bij de buurman. Ik heb er van de week wat gebruikte spullen opgezet die ik nog had liggen, en dat heeft niets geholpen. Ik heb nu nog maar drie versnellingen waar ik in kan fietsen zonder dat het zeer doet - bij mij aan m'n oren en bij mijn veelspakige vriend aan z'n tandwieltjes.

Is het allemaal Kommer en Kwel? Nee, want ik heb wat geld en vrije dagen gespaard opdat ik weer kan doen waar ik het allemaal voor doe: dit land fietsend ontvluchten. We willen richting oost europa weer, en dat lijkt, net als bij de tocht naar Lviv, opnieuw ver weg, maar we weten inmiddels beter. Het lijkt er onder invloed van die oorlog op dat we inderdaad 1 europa zijn, maar op de Balkan zijn er nog wat landen die er niet bij willen horen.
Ik denk dat dit een contrastrijk, en daarmee ook interessant, tochtje kan worden.

Er is op dat tochtje sprake van hoogtemeters ook. We gaan om erin te komen de Vennbahn doen. Onderweg naar Aken gaan we langs bij W, die geëmigreerd is naar Vlaams Limburg. Vandaar gaan we door Luxemburg, waar ik nog nooit heb gefietst(!), richting Geneve, dan door de Alpen naar Turijn (ook een tijd niet geweest) en dan met Reitsma door de Apenijnen om Rome heen en naar Bari of Brindisi.
Vandaar moeten we naar de overkant en dan door Albanië richting Dwars door de Balkan tot Zagreb. Vandaar gaat het langs de Hongaarse grens richting Wenen en dan een paar daagies over de Greenway richting Praag en dan terug via de bekende route die we al eerder de andere kant op deden.

Ik maak me wat zorgen over mijn gezondheid. Ik heb vorig jaar covid opgelopen toen ik naar een optreden van de smurf was geweest. Daar gaan we het ook nog wel over hebben want het is echt maf als je een joch, waar je de luiers nog van verschoond hebt, ineens op achter een drumstel de sterren van de hemel ziet rammen. Na de covid had ik een longontsteking en die was na een prednison kuurtje van een dag of 5 ook weg. Ik ben daarna denk ik iets te vroeg aan het werk gegaan weer en ik heb aansluitend een beetje lopen kwakkelen. Ik ben benieuwd hoe het lijf gaat reageren, want het is geen lullig tochtje dit. En ik word echt een ouwe lul ook inmiddels dus misschien dat dat er ook mee te maken heeft. Ik zit nog wat in de ontkenningsfase, en dit tochtje zou ook op dat gebied best wel eens waterscheidend kunnenn blijken. 

De achtergrond waartegen we vertrekken is daarmee anders dan in voorgaande jaren. Je hebt voor zo'n tocht altijd wel wat twijfels, maar ze zijn wat nadrukkelijker dan voorheen denk ik deze keer. Daar komt ook bij dat alle ontwikkelingen ook m'n fiets niet onopgemerkt voorbij zijn gegaan. Op mijn laatste tocht heeft-ie hier gedwongen zonder toezicht naast een werkende internetverbinding gestaan en dat heeft ook wat gevolgen gehad voor zijn wereldbeschouwing.

Im Grunde is deze site natuurlijk ook 1 grote riejellietiesjo. Verwacht de eerste uitzending begin mei ergens.